کد مطلب:252500 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
تحلیل عکس العمل امام در مقابل تقاضای خلیفه
از دیدگاه امام شایسته نبود كه در مورد تقاضای خلیفه علنا به مخالفت برخیزد، شیوه سیاست منفی در قبال خلفای عباسی میراث روند تفكر ائمه شیعه در جهت حفظ و حراست ناموس الهی یعنی حضرت مهدی (عج) می باشد.
مبارزات منفی ائمه (ع) در برابر رژیم خلفاء به خاطر تحقق استمرار خلافت اصیل اسلامی به آن نحو كه ائمه باور داشتند و به گونه ایی بود كه خود آنها مستقیما زعامت دولت اسلامی و مقام امامت را عهده دار یا فردی كه مورد تائید آنهاست جامعه را رهبری كند.
و نیز یكی دیگر از اهداف ائمه تكوین جامعه ایی بود كه اگر شكل می گرفت افراد آگاه و فهیم از روح اسلام و ایثارگر و فداكار در آن طیف اكثریت قریب به اتفاق یا صد در صد مردم قرار گیرند. گویای حق ولو به ضرر مصالح و منافع فردیشان باشد و صرفا در كادر حاكمیت اسلامی باشند.
تطبیق قوانین و احكام اسلامی و ایجاد عدالت اجتماعی، نیاز به تلاشی پیگیر و ایثار و نظم سازمانی و اطاعت تشكیلاتی از رهبری عدل گستر دارد كه هیچ یك از این شروط در جامعه ی معاصر با ائمه با حائز بودن بیش از 50 تحقق نداشته است.
این است كه می بینیم امامان شیعه (ع) تقبل زمام دولت اسلامی را در چنین جامعه ی منحرفی صلاح نمی دیدند. علی (ع) و امام حسن (ع)
[ صفحه 240]
را با به انزوا كشاندن و رها كردن و عدم تحمل و پذیرش عدل و اجرای احكام اسلامی به سرنوشت محتوم رحلت و شهادت محكوم ساختند.
اوضاع جامعه در عصر سایر ائمه برتر و بهتر از جوامع هم عصر علی (ع) و امام حسن (ع) و امام حسین (ع) كه به جنگ و نبرد با او پرداختند، نبود. بلكه شرایط بسیار و وخیم تر و اندوهبارتر بود، عیاشی و حرص به دنیا و تمایل به ترجیح مصالح فردی، در مردم با الگو قرار دادن خلفاء، بسیار تأسف بارتر می باشد. چرا كه مردم بر شیوه رؤسا و رهبران و پادشاهان خود سلوك می كنند، مضافا اینكه جذابیت و قابلیت لازم برای آگاه ساختن و ارجاع آنها به مذهب فطری یا از بین رفته یا گوهر ناپیدائی بود.
اینجاست كه خلافت مطمح نظر ائمه نبود زیرا آنها نمی خواستند همان شیوه اموی - عباسی را پیش گیرند همان خط سیر انحرافی كه آرزوها و آزها و امیال نفسانی و لذات حیوانی مردم را تأمین می كرد و جامعه را به دو قطب متضاد مرفه كه در جنبشان ثروتی وافر انباشته و در قطب دیگر حقوقی پایمال شده از طبقه ایی مستضعف، تبدیل می نمود.
مبارزات منفی ائمه (ع) در برابر رژیم خلفاء به خاطر تحقق استمرار خلافت اصیل اسلامی به آن نحو كه ائمه باور داشتند و به گونه ایی بود كه خود آنها مستقیما زعامت دولت اسلامی و مقام امامت را عهده دار یا فردی كه مورد تائید آنهاست جامعه را رهبری كند.
و نیز یكی دیگر از اهداف ائمه تكوین جامعه ایی بود كه اگر شكل می گرفت افراد آگاه و فهیم از روح اسلام و ایثارگر و فداكار در آن طیف اكثریت قریب به اتفاق یا صد در صد مردم قرار گیرند. گویای حق ولو به ضرر مصالح و منافع فردیشان باشد و صرفا در كادر حاكمیت اسلامی باشند.
تطبیق قوانین و احكام اسلامی و ایجاد عدالت اجتماعی، نیاز به تلاشی پیگیر و ایثار و نظم سازمانی و اطاعت تشكیلاتی از رهبری عدل گستر دارد كه هیچ یك از این شروط در جامعه ی معاصر با ائمه با حائز بودن بیش از 50 تحقق نداشته است.
این است كه می بینیم امامان شیعه (ع) تقبل زمام دولت اسلامی را در چنین جامعه ی منحرفی صلاح نمی دیدند. علی (ع) و امام حسن (ع)
[ صفحه 240]
را با به انزوا كشاندن و رها كردن و عدم تحمل و پذیرش عدل و اجرای احكام اسلامی به سرنوشت محتوم رحلت و شهادت محكوم ساختند.
اوضاع جامعه در عصر سایر ائمه برتر و بهتر از جوامع هم عصر علی (ع) و امام حسن (ع) و امام حسین (ع) كه به جنگ و نبرد با او پرداختند، نبود. بلكه شرایط بسیار و وخیم تر و اندوهبارتر بود، عیاشی و حرص به دنیا و تمایل به ترجیح مصالح فردی، در مردم با الگو قرار دادن خلفاء، بسیار تأسف بارتر می باشد. چرا كه مردم بر شیوه رؤسا و رهبران و پادشاهان خود سلوك می كنند، مضافا اینكه جذابیت و قابلیت لازم برای آگاه ساختن و ارجاع آنها به مذهب فطری یا از بین رفته یا گوهر ناپیدائی بود.
اینجاست كه خلافت مطمح نظر ائمه نبود زیرا آنها نمی خواستند همان شیوه اموی - عباسی را پیش گیرند همان خط سیر انحرافی كه آرزوها و آزها و امیال نفسانی و لذات حیوانی مردم را تأمین می كرد و جامعه را به دو قطب متضاد مرفه كه در جنبشان ثروتی وافر انباشته و در قطب دیگر حقوقی پایمال شده از طبقه ایی مستضعف، تبدیل می نمود.